Yeşilırmak vadisi boyunca Tokat’tan doğuya, Almus yönüne giden yol 13 kilometre sonra küçük bir kavşaktan dağlara doğru döner. Derin vadiler, kuru dere yatakları, sarp yamaçlardan kıvrılarak ilerleyen yol kel bir tepenin yamacına kurulmuş orta büyüklükte bir köye ulaşır. İlk bakışta tipik bir Anadolu köyü  izlenimi  veren   Tokat   merkeze  bağlı  Nebi  köyü,  avlu  içinde

düz ya da kiremit damlı evleri, her biri bir tarafa atılmış iş aletleri ve çitlerle çevrilmiş bahçeleriyle ziyaretçilerine, başka Anadolu köylerinden çok da farklı görünmez. Fakat, köy içinde ilerlemeye başlayınca, evlere girip çıkan, bahçede çapa yapan, çeşmeden su taşıyan allı, yeşilli, morlu rengarenk giysileriyle kadınlar göze çarpar. Her biri biraz sonra folklor yarışmasına çıkacak gibi rengarenk ve göz alıcı elbiseler giyen kadınlar sadece günlük işlerini yapmaktadırlar.

Erkeklerin pantalon, ceket, gömlek gibi sıradan kıyafetler giydiği Nebi köyünde kadınlar, çocuk, genç, yaşlı ayrımı gözetmeksizin el işiyle yapılan ve herkesin genellikle kendisinin dikip nakışladığı “üçbeş” adı verilen kıyafetler giyiyorlar. Üst üste giyilen ve birkaç parçadan oluşan üçbeşin hazırlanması aylarca sürüyor.

Bir kadın hiç durmadan çalıştığında yaklaşık 300 milyon lira harcayarak üç ayda tüm parçaları tamamlayabiliyor. Fakat, bu işlemler genellikle uzun kış gecelerinde ya da diğer gündelik işlerden kalan zamanlarda yapılıyor.

Üçbeşin kadınlar için bir önemi daha var. Çok emek isteyen bu özel ve yerel giysiyi tek başına hazırlayan genç kızlar artık reşit sayılıyor.

Nebi köyünde, Türkmen geleneklerine sıkı sıkıya bağlı olan sadece kıyafetler değil, örf ve adetler de yüzyılların izini taşıyor. Köyde misafir olduğumuz günlerde, bu örf ve adetlerin en yoğun yaşadığı köy düğünlerinden birine tanık olduk.  Tabii,   sözünü

ettiğimiz geleneksel ritüeller, düğün gününün çok öncesinden, “kız isteme” ile başlıyor.

Kız isteyecek olan müstakbel dünür, kendi gitmeden önce kız evine aracı göndererek nabız yokluyor. Olumlu sinyaller alınırsa erkeğin anne ve babası tam üç defa kız istemeye gidiyor. Ne de olsa “kız evi naz evi”. Sonunda söz kesilip ilk adım atılıyor.

İkinci aşama nişan. Köyün tüm kadın ve erkekleri kız evinde toplanıyorlar. Evlenecek kız ve erkeğin babaları, köy büyüğü ve orada bulunanların önünde diz çöküp birbirlerine oğlan ile kızı nişanladıklarını yüksek  sesle  ilan  ediyorlar.

Şekerler ezilip şerbetler içilmeden önce gelin tüm davetlilerin elini öpüp bir kenarda ayakta bekliyor. Sonra sıra takı merasimine geliyor. Erkekler para, kadınlar da giysi hediye ediyorlar.

Evliliğin en son ve büyük töreni düğüne gelince... Genellikle üç gün süren düğünün başlangıcı, damadın evinin damına yüksek bir direğe bayrak çekilerek ilan ediliyor. Nebi köyünde düğünlerde davul zurna çalınmıyor. Rivayetler muhtelif, ama en çok inanılan, davul zurna çalmanın bir uğursuzluğa yol açacağı... Bu yüzdlen halay ve oyunlar saz eşliğinde yapılıyor. Kadınlar ve erkeklerin karışık olarak oynadığı oyunların en fazla tercih edileni ellik ve semah.

Düğün günü, en yeni kıyafetlerini giyip renkli boncuklar takan kadınlar, güneşin tüm renklerini taşıyan üçbeşleriyle adeta birbirleriyle yarışıyorlar. Anadolu’nun birçok yerinde olduğu gibi, düğünler burada da bir sonraki damat ve gelin adaylarını belirlemek için en uygun ortam.

Evlenen çiftler aynı köydense düğünler daha canlı oluyor. Gelin beyaz gelinlik ve duvak yerine kendi el emeği olan üçbeşini giyip başına kırmızı yazma örtüyor. Dışarıdan alınan gelinler ise köy sınırına kadar beyaz gelinliğiyle gelse de, köye girmeden önce üçbeş giymek zorunda.

Genellikle takım elbise giyen damatlar, başlarına honcuklu başlık, sırt ve omuzlarına da kırmızı eşarp takıyorlar.

Yenilip içilip eğlenilerek üç gün süren düğün, gelinin damat evine getirilip hediyelerin verilmesiyle bitiyor. Düğünün son adeti de ertesi sabah, gerdeğe giren damadın arkadaşları tarafindan derede yıkanması.

Orta Asya’dan getirdikleri Türkmen kültürlerini yüzyıllardır koruyan Nebi köylüleri, düğün sonrası, tekrar günlük işlerine dönerler. Bir sonraki düğüne kadar...

The  road   leading   east   from    Tokat   towards 

Almus runs through the valley of the Yeşilırmak river, and at a small crossroads 13 km from the city takes a turnoff into the mountains. Winding through deep valleys, over dry riverbeds and up steep slopes, it takes you to a medium sized village set on a bare hillside. At first Nebi seems like a typical Anatolian village its cottages with flat or tiled roofs set in yards scattered with agricultural tools, and fenced gardens.

But when you begin to wander around the village, you are struck by the brilliantly colored red, green and purple clothing of the women going in and out of their houses, hoeing the gardens, or carrying water from the fountain. Each one looks as if dressed to enter a folk dancing competition rather than merely go about their daily chores.

While the men are dressed in ordinary shirts, jackets and trousers, the girls and women of all ages wear the traditional costume known as üçbeş, which most sew and embroider themselves.    The   üçbeş    consists   of    several

garments worn one on top of the other. A complete üçbeş takes three months in all to make, at a cost of around 300 million Turkish lira (about 600 US dollars). The women work at sewing and embroidery in their spare time from domestic chores and during the winter months when there is less outside work to he done.

The üçbeş has further significance for girls, because they are regarded as reached marriageable age when they have acquired the skill to make an entire üçbeş costume without assistance from their elders.

In Nebi it is not only the costumes that reflect the strong sense of Tiirkmen tradition. Many other  customs  dating  hack  centuries  are still 

alive here, and this is particularly evident at weddings, one of which we witnessed during our visit. Of course the customs relating to weddings begin long before the event itself with the request for the girl’s hand in marriage. The prospective groom first sends   a   member   of   his

family  to sound out the situation, and ifthe response is encouraging his mother and father visit the girls family no less than three times to repeat the request before the show of reluctance is dropped and the promise of marriage is given.

The second stage is the engagement, when all the men and women of the village gather in the girls house. The fathers of the couple kneel down in front of the village elders and other guests and declare their son and daughter to be engaged. Then the bride-to-be  kisses the  hand  

of  all  the guests and stands waiting at one side while the guests are served with the sweet drink known as şerbet. Then it is time for the ceremony of exchanging gifts, the men giving money and the women articles of clothing.

The final and most elaborate ceremony is the wedding itself, which usually lasts three days. The beginning of the wedding is announced by the groom raising a flag on a large pole on the roof of his house. Unlike most Turkish weddings, drums and the pipes known as zurna are not played in Nebi. Many different reasons are given for this custom, but the general consensus is that it is unlucky. Instead the guests dance to the music of the saz a long-necked instrument with three pairs of strings. Women and men dance together, the most popular dances being the ellik and semah.

The women dress up in their newest clothes in every color of the rainbow and colored head jeweler, as if rivaling one another to produce the most dazzling effect. As elsewhere in Turkey weddings are the best opportunity for other unmarried young people to display their charms to prospective spouses.

If the couple being married both come from Nebi then it is a chance to see traditional wedding celebrations at their most vibrant. The bride wears an üçbeş and veil she has made herself. If the bride is from another village and arrives in a white wedding dress, then she must change into an üçbeş before entering Nebi. The groom generally wears a suit, conceding to tradition by wearing a beaded headdress and a red shawl over his shoulders.

The feasting and entertainments last for three days, ending when the bride is escorted to the house of her husband and gifts are exchanged. On the day after the nuptial night, the new husband is washed in the stream by his friends.

When the wedding is finally over the inhabitants of Nebi, who have preserved the Türkmen traditions they brought to Anatolia from Central Asia many centuries ago, return to their daily routine until the next occasion.